Czy to już czas

…by wyjąć z czeluści szafy ciepłe, późnojesienne i zimowe ciuchy?

Okrutnie zimno się zrobiło. Nawet ostatni weekend sierpnia z imprezami „pożegnanie wakacji” musiał zostać przeniesiony do wnętrz. Smutno się zrobiło, ciemno, mokro. Marznę. Wiadomo, jeszcze nie włączają ogrzewania. Śpię w dresie i pod combo kołdry i koca i jeszcze mi zimno. Oj nie lubię tego. Kocham ciepełko, a nawet gorąc 🙂

Od tygodnia uskuteczniam nowy zwyczaj. Codzienne, dłuuugie sesje chodzenia. Tak 1,5 do 2 godzin dziennie. Nordic walking, albo mocny marsz (power walk) z ciężarkami po pół kilo na każdą rączkę. Żeby osiągnąć 2 strefę tętna. Tak, tę strefę, która spala tkankę tłuszczową. Czas skutecznie zrzucić trochę centymetrów z obwodów. Czy mam kłopot z tym by się zmobilizować? Pewnie miałabym, gdyby nie mobilizator, jaki sobie wymyśliłam. Otóż wymyśliłam sobie słuchanie ciekawego podcastu w drodze i pozwalam sobie go słuchać wyłącznie maszerując. A jeśli jeszcze kończę marsz w połowie odcinka, to tym bardziej mnie korci by znów wyjść kolejnego dnia by usłyszeć ciąg dalszy. No i już polubiłam tę formę spędzania czasu, bo przy okazji poznaję moją okolicę i często spotykam znajomych, którzy okazują się być moimi sąsiadami!

Tego lata przekonałam się bardzo do zabawy w karaoke. Bardzo dawno temu, w młodości, zwykle brałam gitarę na ogniska i wyjazdy i śpiewaliśmy z przyjaciółmi i znajomymi. Potem długo, długo nic. I coraz częściej zauważałam, że szybko chrypnę nawet gdy tylko dłużej rozmawiam, a głos mam coraz cichszy, „obsługujący” coraz mniejszą skalę. Kiedyś szarpnęłam się na jakieś karaoke i była to straszna porażka. Muzyka mnie zagłuszyła, a ja w odsłuchu usłyszałam jak wydaję z siebie fałszywe dźwięki, starając się śpiewać głośniej (pamiętacie lekcje muzyki w szkole gdy nauczyciel kazał śpiewać głośniej i wszyscy się po prostu darli bo nie wiedzieli jak to robić? – koszmar…) Cóż, słuch muzyczny mam bardzo dobry i to czasem przeszkadza w życiu 😉 . W sumie to już z akademii w podstawówce i liceum wiedziałam, że mikrofon nie daruje żadnych potknięć i je uwypukli. Więc unikałam mikrofonów jak ognia.

Aż do tego lata. Karaoke pod chmurką, akurat mało ludzi było, początek sezonu, więc wśród znajomych zdecydowałam się wyjść na scenę, by nie było przestoju i…okazało się, że mikrofon i nagłośnienie – mikrofonowi i nagłośnieniu nierówny. Okazało się, że istnieje sprzęt, który wychwyci nawet bardziej subtelny głos i nie trzeba go sztucznie podnosić by był słyszalny. Oj spodobało mi się. Teraz chętnie się tym bawię, również online, na portalu iSing. Okazało się też, że muszę odszczekać moje stwierdzenie „nie umiem śpiewać” na „jest ok” mimo, że głos nie był nigdy szkolony. W styczniu br. jedynie zasięgnęłam porady specjalistki od emisji i rehabilitacji głosu, bo, gdy nagrywałam książki dla niewidomych, strasznie mi wysiadał głos. Dostałam poradę jak relaksować aparat mowy i że powinnam wykonać zestaw: zabieg chirurgiczny+rehabilitacja+logopeda i się podłamałam. Z relaksacji korzystam, mówię przez to zdecydowanie ciszej, podśpiewuję też ciszej i w skali, w której nie czuję żadnego dyskomfortu, resztę na razie odwiesiłam na kołek. Muszę do tego dojrzeć.

A gdyby kogoś ciekawiło, który podcast mnie tak zaciekawił, to tylko zostawię tu informację, że jest nim „Piąte: Nie zabijaj” Justyny Mazur. Bardzo dobrze zebrane informacje o głośnych sprawach kryminalnych, które wydarzyły się w Polsce i jeszcze lepiej opowiedziane. Ciekawią mnie motywacje i profile osobowości tych osób. Justyna Mazur ma też drugi podcast „Pogadajmy o życiu”, również bardzo ciekawy. A przede wszystkim ten jej kojący głos ❤

Dobrego dnia!